"Misschien wel de slechtste van de serie": de harde kritiek van de BBC op Jurassic World Rebirth

Het nieuwste deel in de Jurassic Park-saga probeert een frisse kijk te bieden op een miljarden kostende ontsnappingsformule voor dinosaurussen waar duidelijk niet mee te sollen valt, maar de filmmakers hadden er wel wat meer mee moeten spelen. Dat is de conclusie van de BBC over een van de meest verwachte films van het seizoen.

Volgens de recensie bevat Jurassic World Rebirth "grote sterren als Scarlett Johansson en Jonathan Bailey, en wezens die beter zijn ontworpen dan ooit tevoren. Er is echter zo weinig spanning te beleven dat het misschien wel de zwakste uit de reeks is."

JE KUNT LEZEN: Charles Chaplin: Een honderdjarig erfgoed voor de Zevende Kunst

"Dit zevende deel is in wezen een reboot van een reboot en volgt het model dat Steven Spielberg 32 jaar geleden creëerde met de eerste Jurassic Park-film, met Sam Neill en Laura Dern in de hoofdrollen. Daarna volgde een Jurassic World-trilogie, met Chris Pratt en Bryce Dallas Howard in de hoofdrollen", zegt hij.

En deze film uit 2025 leek veelbelovend. Johansson, net zo levendig als de actiefilmster in Black Widow, speelt een huurling, Zora Bennett, ingehuurd door een groot farmaceutisch bedrijf om dinosaurus-DNA te achterhalen.

Hetzelfde geldt voor Bailey, die perfect past bij de rol van Dr. Henry Loomis, een slimme paleontoloog die zich bij de gevaarlijke missie aansluit. Hij kan de dinosaurussen identificeren, die vrij rondlopen op een verlaten tropisch eiland waar experimenten om hybriden te creëren mislukten. Maar het wordt een probleem wanneer het hoofdverhaal van een film vol sterren overschaduwd wordt door de subplot, wat de onwaarschijnlijke afloop is van Jurassic World Rebirth, legt het recensieartikel uit.

JE KUNT OOK LEZEN: Colombia, geportretteerd en geëerd in de nieuwe film 'Dora the Explorer'

In de openingstekst van de film wordt uitgelegd dat de dinosaurussen sinds hun terugkeer jaren geleden bedreigd zijn door veranderingen in hun omgeving en door "publieke desinteresse".

De zin klinkt als een voorwendsel voor de regisseur om grotere en angstaanjagender monsters te creëren. Zora en Henry moeten een titanosaurus, de grootste carnivoor ooit, verdoven en DNA verkrijgen van de quetzalcoatlus, een woeste, snavelige, vliegende vogel, en van de mosasaurus, een waterreptiel.

Net als veel andere wezens zijn ze niet zo angstaanjagend of indrukwekkend, en soms zijn ze prachtig om te zien vanwege hun gigantische omvang. Op een gegeven moment zien we tientallen langhalzige dinosaurussen vredig grazen.

De majestueuze, originele muziek van John Williams, op elegante wijze verwerkt door componist Alexandre Desplat in zijn nieuwe muziek, is ongekend indrukwekkend. We kunnen Loomis' ontzag voelen wanneer hij kijkt naar wezens die hij nog nooit eerder heeft gezien.

Maar die scène, die doelbewust het gevoel van verwondering oproept dat de personages van Neill en Dern (en het bioscooppubliek) ervoeren bij het zien van de kuddes vredige dinosaurussen in Jurassic Park, is een herinnering aan hoe goed Spielbergs origineel nog overeind blijft.

Van de zeven films is de BBC ongeëvenaard in het opbouwen van spanning en het boeien van het publiek. De sequels hebben hun ups en downs gehad en hebben het origineel qua pure opwinding nooit helemaal kunnen evenaren.

Edwards heeft gezegd dat Spielberg hem adviseerde over het verhaal en dat hij "nauw betrokken" was bij het maken van Jurassic Park Rebirth, maar dat is uiteraard niet hetzelfde als de film regisseren.

Als Spielberg niet overtroffen kan worden (en zeg nou eerlijk, wie kan dat wel bij dit soort films? ) kun je beter iets gedurfds proberen om te voorkomen dat de dinosaurussengekte verdwijnt.